|
Daartoe had ik 7 stuks kubben gereed gemaakt in Nederland en verder netwerk en materiaal zoals boetnaalden meegenomen om ter plaatse nog een flink aantal te kunnen bijmaken. Ik had dus totaal 4 stuks ruimbagage van 22 kg mee wat vooral op Roberts Airport bij Monrovia dus goed opletten is omdat iedereen daar maar wat aandoet met onduidelijke bedoelingen.
Men kan echt zeer goed weg in de netten en zijn na korte tijd zelfs in staat om deze kubben zelf te maken. Er is best ook genoeg te koop met uitzondering van netwerk waar gewoon bijna niks van te krijgen is wat toch wel erg vreemd is met zoveel vissers in de buurt van Buchanan. Maar als je zoekt vindt je soms toch ook nog wel een klein winkeltje waar toch nog wel wat te krijgen is. Andere materialen voor de kubben zoals hoepels en latten om de fuiken te spannen zijn dan weer wel goedkoop in Buchanan. Een deel van de kubbetjes werd ter plaatse gemaakt waarbij ook Larry en Benjamin hun mannetje stonden.
Vrijdagmorgen was het dan zover dat we met de kreeftenfuiken naar zee gingen en tevens om te vissen met de handlijnen op de Red Snapper. Eerst werd de markt bezocht om inkopen te doen voor de reis zoals proviand, water, zaklampen en benzine voor de buitenboordmotor.
Om op het scheepje te geraken moet je er dus met een kleine kano naar toe gebracht worden waardoor het al een hele kunst is om droog te blijven. Eenmaal aan boord konden we vertrekken naar een punt ongeveer 10 zeemijl 165 graden van de zuidelijke havenmond van Buchanan. En je gaat dus mee met een vaartuig waar niet alleen elementaire veiligheidsvoorzieningen zoals zwemvesten ontbreken maar waar ook communicatiemiddelen en zelfs een kompas ontbreken. Desgevraagd wat ze daar van vonden gaven ze aan dat ze een kompas te duur vonden.
Eenmaal 3-4 zeemijl buiten Buchanan valt ook de G.S.M. weg waardoor je voor de veiligheid helemaal op het eigen schip en bemanning aangewezen bent. Trouwens volgens Larry is er in Buchanan ook geen reddingboot voor assistentie. Men is dus zeer gelovig en voor de aanvang van de reis wordt er gebeden voor een behouden vaart en bij thuiskomst gedankt voor de goede afloop aldus Larry. Dit vertelde Larry me waarschijnlijk om me gerust te stellen omdat er geen veiligheidsmiddelen aan boord zijn.
Gecombineerd met rotspartijen voor de kust lijkt het me dan toch nog wel handig om te weten of je van de kust vandaan dan wel naar de kust toe vaart. Ook een normale navigatieverlichting en verlichting aan dek ontbreekt geheel. Waarschijnlijk ging er voor het eerst een kano uit Buchanan voorzien van GPS naar zee. Ik had m’n computer voorzien van GPS-muis aan boord meenomen. Dus toch vooruitgang zij het maar voor een enkele reis. Op een diepte van 33 meter werden de fuiken voorzien van Sardinella als aas uit gelegd. Hierna gingen we vissen met de handlijn op de Red Snapper.
De vismethode is uiterst primitief, men heeft een stuk betonijzer aan boord waar men stukjes afzaagt om dienst te doen als loodje. Met een lijn voorzien van 2 vishaken met een stukje Sardinella gaat iedere visser hiermee aan de slag. Afhankelijk van de aanwezigheid van een school vis wordt er afwisselend redelijk en dan weer helemaal niets gevangen. Normaal hebben ze voor de visserij een bemanning van totaal 6 personen die dus ieder één lijn bedienen. Deze methode (visserij met de kollijn genoemd) werd in vroeger jaren ook bedreven door de kabeljauwvissers van NW Frankrijk bij de visserij op IJsland en die hadden daartoe vaak een bemanning van 20 personen.
Samenvattend is deze visserijmethode uiterst primitief en is deze aan modernisering toe door een wat modernere manier van long-lining middels een handbediend liertje zodat ook meer haken weggezet kunnen worden. Later liet ik de vissers een filmpje zien zoals die te vinden zijn op You Tube. Ze stonden er van te kijken dat die visser in z’n eentje zoveel vis ving met behulp van een handliertje en een slimme manier van longlining met behulp van afneembare hakenlijnen. En het is zeer wel mogelijk deze visserijtechniek toe te passen op de huidige kano’s van Buchanan. Wat wij willen is dat de visserij een overgang maakt van primitief nu naar eenvoudig en efficiënt op de kortere termijn.
Van de weggezette kubben werden de lijn van 5 stuks opgehaald wat ons niet anders dan met zeer veel moeite lukte. Ons vistuig zat gewoon vast in de zeebodem. De conclusie was dus dat ons vistuig zwaar in de zachte bodem bestaande uit modder of drijfzand heeft gezeten waardoor er op een paar kleine visjes na helemaal niets in de fuiken zat. Geen enkele groterevis of kreeft kan bij het aas dus kan je ook niets vangen. Besloten werd om de andere fuiken op maandag terug te halen. We vonden ze niet meer terug doordat de batterij van de computer er mee ophield en we dus zonder GPS zaten en door de schuimkopjes zagen we de witte drijvers niet meer.
We wilden eigenlijk tot de Zondagmorgen op zee blijven maar door de slechter wordende weersomstandigheden besloot Larry terug te keren naar de ankerplaats bij het strand noord van Buchanan. Met de wind mee ging het richting Buchanan waar we na een dikke 2 uur varen weer bij de ankerplaats aankwamen. De 15 PK buitenboordmotor liet ons gelukkig niet in steek en we gingen vlot ten anker bij de ankerplaats. De vangst bestond uit een 40 kg met de lijn gevangen Red Snapper waar de vissers $ 1,50 p. kg. voor krijgen.
De Zondag werd benut om eerst maar eens uit te rusten en ’s-middags kwamen Valerie Vencatachellum en Emma Wilgenborg langs van het N.I.C. uit de Verenigde Staten om met Larry , Benjamin en mij van gedachten te wisselen over de situatie van de vissers rond Buchanan. Ook deze dames drongen er bij Larry en Benjamin op aan om nu toch werk te maken van het versterken van hun organisatie vooral ook door het oprichten van een coöperatie. Het oprichten van coöperaties wordt overal gedaan in ontwikkelingslanden door boeren en vissers met als doel de financiële omstandigheden te verbeteren.
Ook de vishandelaren die financieel alle touwtjes in handen hebben zullen hun bestaande positie niet zonder meer prijsgeven. Deze handelaren, allemaal vrouwen, beheersen het financiële gebeuren rondom de visserij niet alleen wat betreft prijsvorming voor de vis maar o.a. ook wat betreft leningen aan de vissers. En iedere visser heeft z’n eigen vishandelaar waar hij zaken mee doet wat de markt erg ondoorzichtig maakt en met als groot nadeel dat vissers niet onafhankelijk zijn in de bedrijfsvoering.
Maandag 26 Juni gingen we weer de zee op om de achtergelaten kreeftenfuiken op te halen en tevens nog wat te vissen op de Red Snapper. Ook nu kregen we het vistuig maar met moeite boven en ook nu geen enkele vangst erin. We zullen verder moeten experimenteren door het vistuig boven de zeebodem te laten hangen en kijken wat er dan gebeurt. Dinsdag gingen we eerst fotograferen en filmen op het strand bij Buchanan. Heel veel schepen waren niet uitgevaren door gebrek aan vangst zodat er wel veel schepen maar erg weinig vis viel te fotograferen.
Ik zag hier ook een faciliteit waar van elders met water gevulde plastic zakjes aangevoerd werden die dan in een ruimte met een tiental diepvrieskisten bevroren werden. Hier heeft de vrije markt dus z’n werk gedaan, klanten genoeg en een ondernemer heeft dat gat in de markt gezien en opgevuld. Een simpele maar toch doeltreffende manier om ijs te fabriceren wanneer je geen echte ijsmachine hebt. En een verbetering t.o.v. vorig jaar, toen was er ter plaatse nog geen ijs beschikbaar.
Hier de kreeften waar we op zoek naar waren, dat is helaas niet zo goed gelukt, maar we zijn wel wijzer. Na de middag hebben we de schade aan de fuiken hersteld en daarna zijn de mannen nog wat bijgeschoold omtrent navigatie en de mogelijkheden omtrent G.P.S en echolood. Al met al was het een boeiende missie waarin vooral de zeereis met de Africa Men van Larry Smith toch heel verhelderend was omtrent de primitieve wijze waarop deze vissers nog steeds hun werk moeten doen. Ook door de vele contacten die er geweest zijn met organisaties en personen was deze missie erg nuttig voor de vissers van LAFA . |
